Home  ›  Wszystkie wpisy  ›  Chciałbym, by moi uczniowie kontynuowali to, czego ja nie zdołałem ukoń...

Chciałbym, by moi uczniowie kontynuowali to, czego ja nie zdołałem ukończyć – poruszający wywiad Irene Nießen z B.K.S. Iyengarem

B.K.S. Iyengar: Kiedy w młodych latach zaczynałem ćwiczyć jogę, w moim ciele i umyśle panował chaos. Byłem fizycznie i psychicznie rozczłonkowany. Pięć, sześć lat nieprzerwanie praktykowałem asany. To pomogło mi zespolić poszczególne części ciała. I kiedy doświadczyłem jedności na poziomie fizycznym, zmienił się również mój stan psychiczny: doświadczyłem uczucia spokojnego umysłu. Ale bez wątpienia w tych wczesnych latach nie byłem zachwycony jogą. Kiedy w 1936 otrzymałem pracę jako nauczyciel jogi, musiałem ćwiczyć, czy mi się podobało, czy nie. Dopiero w roku 1943 poczułem pasję do jogi i zacząłem wykonywać asany nie tylko z oddaniem, ale i z umysłem skupionym na obserwacji i refleksji. To z kolei sprawiło, że stałem się wielbicielem asan, ale i jednocześnie sam stałem się asaną, mimo że odczuwałem jeszcze to, co określamy mianem “ego”. Dzięki temu, że w każdej asanie znajdowało wyraz moje Ja, zacząłem żyć każdą z nich: pojednany z moim ciałem, spokojny na umyśle.

B.K.S.I.: Jeszcze w czasach mojego Guru Śrimana Tirumalai Krishnamacharyi joga uważana była za dziwną, nawet wśród obywateli Indii. Guru, wykształcony w zakresie filozofii, próbował poprzez wykłady i prezentacje rozpowszechnić jogę. Nikt nie był jednak zainteresowany. Gdyby nie Maharadża z Mysore, pewnie joga nie zapuściłaby korzeni w Indiach. To samo tyczy się świata Zachodu. Podczas gdy tamtejsi ludzie skupieni byli tylko na dobrobycie, na Wschodzie ciężko było nawet o codzienny posiłek. Ani tu, ani tam nie wykazywano więc zainteresowania zdrowiem, tylko że z różnych powodów. W latach 50 za prawdziwych joginów uważano ludzi z długimi włosami, brodą i zaniedbanych, którzy próbowali omamić innych. Mój guru był prawdziwy. Zaczęło mnie to zastanawiać i doszedłem do wniosku, że ludzie, którzy nie emanują harmonią mogą być powodem, dla którego joga się nie przyjmie. I tak rozpocząłem pracę nad udoskonaleniem sztuki jogi poprzez obserwację tego, czy ciało i umysł współdziałają czy nie. Skupiłem się na miejscach, w których nieobecna była wszelka świadomość, przenikanie, gdzie nie było współdziałania. Z tą wiedzą rozpocząłem nauczanie w Punie w 1937 i przyciągnąłem ludzi. Byłem szczęśliwy, gdyż przybyłem znikąd, by coś osiągnąć w jodze. To zainspirowało mnie do tego, by wieść pozytywne życie i zacząłem motywować ludzi do tego, by nie tylko lubili jogę, ale i nią żyli. Rozszerzyłem swoje działania także na strefę Bombaju, do którego w weekendy przyciągałem przede wszystkim intelektualistów. Puna i Bombaj stały się ośrodkami, z których rozpowszechniałem jogę w formie, w jakiej sam ją praktykuję.

I kiedy zastanawiałem się nad tym, jak spopularyzować jogę na Zachodzie w duchu, w jakim praktykowaliśmy ją w Punie i Bombaju, Bóg w postaci Yehudi Menuhina sam wprowadził mnie do tego świata. Znosiłem wszelkie upokorzenia, tak na Wschodzie, jak i na Zachodzie, żeby tylko zyskać uznanie dla jogi.

B.K.S.I.: Moje początki były trudne i nie szalałem na punkcie jogi. Często zdarzało się, że miałem coś zademonstrować, ale w ostatniej chwili odmawiano mi pokazu lub miałem tylko pięć minut, żeby “porwać” widownię. Musiałem znieść dużo wrogości i upokorzeń, a to uczyniło mnie nerwowym i gniewnym. Mimo to wzmocniła mnie jakaś nieznana siła, nazwijmy ją Bogiem, Przeznaczeniem lub Losem, która pozwoliła mi uparcie trwać przy Sadhana (przypis redaktora: sanskryckie określenie zbioru indywidualnych praktyk duchowych). Czułem w głębi serca, że moim przeznaczeniem jest podążać drogą praktyki, żeby odnieś sukces lub umrzeć. Ponieważ byłem zupełnie sam w swoich działaniach, nie bałem się śmierci i byłem gotowy umrzeć za jogę. Od moich początków w Mysore w 1935 minęło 20 lat zanim w 1954 roku mogłem ostatecznie utwierdzić się w swoich działaniach. I dziś śmieję się z tego niespokojnego młodzieńca i postrzegam wszelkie upokorzenia jako boską siłę, która został do mnie skierowana, przekazując mi w tym dojrzałym wieku moc zarówno upokorzenia, jak i honorowania. Im bardziej stawałem się pośmiewiskiem, z tym większym oddaniem ćwiczyłem i doskonaliłem praktykę. Owoce mojej pracy zebrałem później. W miarę jak dojrzewałem intelektualnie, stawałem się spokojniejszy, bardziej opanowany, zadowolony i postrzegałem moje życie jak rzekę, która ma swoje źródło w przeszłości i ujście w przyszłości. Ani narodziny, ani śmierć nie są w naszej mocy. Tylko życie codzienne należy do mnie i mogę je kształtować i pielęgnować.

B.K.S.I.:Termin ten wywodzi się z Bhagavad Gita. Bóg Krishna wyjaśnia tam, że od centrum czubka głowy do centrum krocza biegnie pionowa linia i że prawa i lewa połowa ciała muszą być zrównoważone względem tej linii. Włączyłem tę teorię do swojej praktyki i całkowicie przejąłem te wartości. Wyrównanie w ustawieniu różnych części ciała sprawiło, że w każdej asanie płynąca obwodowo energia przenikała równomiernie wewnątrz całego ciała. To dało mi jasność umysłu i zainspirował mnie do tego, by popracować także nad ustawieniem ducha długości i szerokości. Wykorzystuję inteligencję i świadomość, aby wyrównać całe ciało z każdym oddechem, wraz z rosnącą energią. Dzięki temu Purusha (przypis redaktora: sanskryckie określenie duszy) może się równomiernie rozwijać.

B.K.S.I.: Życie jest dynamiczne, płynne niczym woda. Nie porusza się wstecz i tak, jak nie można dwa razy wejść do tej samej rzeki, tak i życia nie można cofnąć. Chciałbym, by moi uczniowie kontynuowali to, czego ja nie zdołałem ukończyć, żeby woda w rzece jogi była zawsze czysta i żeby stale się odnawiała. I chciałbym, by istota moich idei, w formie w jakiej o nich nauczam, pozostała nienaruszona. To byłby mój sukces w jodze.

http://joga.org.pl/Joga/Artykuly/687-poruszajacy-wywiad-irene-niessen-z-iyengarem